De spanning stijgt, het is donderdagochtend en de bende is compleet. Vijfentwintig man rent rond met maar één doel: die tent moet af! De toiletten zijn zo goed als klaar en de onverstoorbaar doorwerkende John met zijn radio verlaat het pand. Goed werk geleverd! Hier en daar doet de verlichting het al en het stof daalt… Het magazijn is weer ingericht en de ontruimingsinstallatie met zijn slow-woops geïnstalleerd. Leidingen die ogenschijnlijk nergens toe dienden opgespoord en nog meer materiaal voor surprises veilig gesteld. Kortom het vordert!
De stalen deuren arriveren. Er wordt druk overlegd en overal zijn er leeuwen en beren in het vizier… zo gaat dat kennelijk met stalen puien. Er wordt weer eens druk getelefoneerd (what’s new?) en Simply Steel arriveert met eindelijk een vrouw in charge (het hield me de hele tijd al bezig: waar zijn de meiden?). De meeste deuren hangen inmiddels en het is werkelijk heel mooi!
Het wordt vanzelf donderdagavond. Gedurende de dag ‘groeit’ de Watergeus en houden we de mannen op de been met erwtensoep. Maar dan… commotie van de eerste orde. We vinden het bovenste deel van de bar niet mooi en dat’s een understatement! Hij is te hoog, of te laag, ’t is hoe je ’t bekijkt, onwerkbaar in ieder geval en – de meningen zijn verdeeld – lelijk (vind ik). Ik krijg nog net niet de slappe lach maar die kop van Annemarike spreekt boekdelen en ze begint te appen naar die en gene of dat wel de bedoeling is zo hoog. Oh, oh! Ze kijkt benauwd maar: ‘Maak je geen zorgen Mien, dat ding komt ook wel goed!’
Enfin, de gemoederen zijn aan de ene kant gerustgesteld en aan de andere kant gefrustreerd. Het kan mij verder niet schelen. We gaan gewoon voor een tweede, en misschien wel geen messing, maar zwart met een werkbare laagte en subtiel schroefwerk. Tenslotte moest er zo langzamerhand echt iets fout gaan. Zou leuk zijn als het voor de Kerst nog hangt, maar ik heb zo het vermoeden dat het weleens januari kan worden…
Dan is het vrijdag en de Watergeuzen brengen de dag door met Angélique Schmeinck, meesterkok en lady-chef, die een inspirerende en leuke workshop geeft. Ze zitten ver weg van de boortollen en zaagmachines. Ik zie ze de hele dag niet en ondertussen vordert het werk gestaag. Dan is het alweer tijd voor de (late) vrij-mi-bo. We drinken in de ‘schaftkeet’ – voorheen ‘kooklokaal’ – met z’n allen een biertje. Rien & Ingrid (van de zalm, ja!) arriveren met voor iedereen een broodje páling! Nog meer nieuwsgierige vrienden komen langs en we drinken nog maar een glas… of twee. De nieuwe hypermoderne geluidsinstallatie laat zich behoorlijk horen en we zijn het met elkaar eens: er is door iedereen ook deze week weer verschrikkelijk hard gewerkt. Waarvoor onze ontzettende dank!
Nog even en we zitten voor de haard met een glas wijn!
