We hebben de ambitieuze, bijzonder strakke planning met z’n allen volbracht! Er zijn nog wat ‘dingetjes’ maar een kniesoor die daar op let. Het is prachtig geworden!
Ook de laatste dagen is er kei en keihard gewerkt. In het weekend en tot ’s avonds laat. Bas maakte een nieuwe kaart, bestellingen gingen de deur uit, offertes in elkaar gedraaid. Heel langzaam komt het gewone werk weer tot ons. Maar, we hebben ook nog geschilderd, gezaagd en geschuurd. De gekitte ramen verfoeid, gepoetst en geveegd, stof gezogen en gezeemd. Wijn uitgezocht, op z’n plek gelegd en in onze schitterende ‘cave’. We hebben uren afgewassen, zelf uitgevonden waarom de ijsblokkenmachine het niet deed, geconstateerd dat de gordijnen binnenstebuiten gemaakt waren, het ontbijtservies niet in de daarvoor bestemde kast past, de bel op de brug met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen is, we plotseling een klein betonnen plaatje op het parkeerterrein hebben en dat de 13de container ook stikvol zit.
We weten nu wat een heksenketel is: dat is gewoon een enorme bouwkeet met allerlei mannetjes en een enkele vrouw (wij) die allemaal ergens druk mee zijn (soms absoluut niet te achterhalen waarmee), die een ongelooflijke troep maken, een enkele keer elkaars werk ruïneren (wat vervolgens ook weer goed komt), die vragen stellen waarvan je denkt: ‘uh, moet ik dat weten?’, die vooral hard lachen (op een enkeling na), zingen, naar drie radio’s tegelijkertijd luisteren en aan het eind van de dag vrolijk opstappen en de andere ochtend om half zeven weer aan de vers gezette koffie zitten; de drukke dag tegemoet.
Het waren drie intensieve weken met allemaal leuke bijkomstigheden. Soms zagen we vrienden hun hoofd om de hoek steken en verbijsterd rondkijken. Familieleden van de mannen kwamen kijken want: ‘we horen zoveel verhalen, we willen het nu zelf wel eens zien’. Er werd op de Bosweg mosselen voor ons gekookt en we gingen in onze werkkleding bij onze vriend de notaris ‘op diner’. Gewoon omdat ie belde: ‘half acht aan tafel’ en we dronken, ik durf het bijna niet te vermelden, een Barolo 1982! Broodjes paling werden naar binnen geschoven, helpende handen aangeboden, belangstellende mails met goede wensen verzonden en op de ‘We are family’ vlogen de appjes heen en weer. Iedereen was er op zijn of haar manier mee bezig. Het was een leuke tijd en we missen ‘de mannen’ nu al…
Dinsdagmiddag aten we pannenkoeken met z’n allen ervan overtuigd dat het ‘af’ kwam en dat kwam het. Om tien voor zes veegden we de laatste mannen naar buiten en om zes stonden de eerste gasten op de stoep!
Super gelopen allemaal!
